Bana sorarsanız insanın insan olabilmek için atabileceği en büyük ve temel adım kendini tanımaktır. İnsan kendini tanımaya başladığı anda ise duygu ve düşünceleri derinleşir.

Beyin aldığı verileri belli bir süre sonra üretmek ve dışarı yansıtmak ister. Aynısı duygu ve düşüncelerimiz için de geçerlidir. Duygu ve düşünceler derinleştikçe bunları içimizde tutmak zorlaşır ve adeta kusma ihtiyacı duyarız. İşte burada ise sanat devreye girer. İster görsel, ister sözel, ister duyusal olarak içimizdekileri yansıtma ve ifade etme ihtiyacı duyarız. İfade biçimimize göre değişmesi ile birlikte, kendimizi ifade ettikçe bu konuda gelişiriz ve bir süre sonra bizim hislerimiz başkalarının hislerine yol açabilir. Bana sorarsanız asıl büyüleyici olan nokta da bu.

Aynı tabloya bakan iki yabancı... Aynı renkleri ve şekilleri görüyorlar. Aynı şarkıyı dinleyen milyonlarca farklı insan… Aynı sesleri duyuyorlar. Belki aynı hisleri paylaşıyorlar belki farklı. Ama ortada bir his var, bir geçmiş veya bir gelecek, bir başlangıç veya bir son belki de. Hepsinin bir bir düşüncesi, bir ruhu, bir hissiyatı var.

Siz de sanatın size verdiği doyumun tadını çıkarın. Ruhunuzu, düşüncelerinizi ve hislerinizi ifade etmekten çekinmeyin. Çünkü hayat başka türlü yaşanmaz. Sanatsız yaşadığını iddia eden insan yaşamaktan çok varolmuştur sadece. Aradaki büyük farkı unutmamak gerekir. Ama siz yaşayın. Kendiniz için, kendi hayatınızın sanatı için yaşayın. Koşuşturmaca ve kargaşanın egemen olduğu bir dünyada hoş bir amaç bu.